Wawrzyn Info

Kto wie, być może Odra Wodzisław uratowała honor Polski. Załóżmy, że Legia wygrałaby ten mecz i wyszła na pozycję lidera. Załóżmy, że dowiozłaby tytuł do końca. Wyobrażacie sobie takiego mistrza Polski? Ja nie.
Dzięki ci zatem Odro.
Po meczu Jan Urban powiedział, że piłkarze nie wytrzymali ciśnienia. Czyli nie znieśli tej niewiarygodnej presji, tej myśli bycia liderem. Nie znieśli jej w meczu z Odrą Wodzisław, jak wielka zatem presja ciążyłaby na nich, gdyby mieli zmierzyć się z potęgą europejską pokroju Levadii Tallin?
Legia gra bez pomysłu, przypadkowo, nie potrafi wymienić trzech, czterech podań z pierwszej czy drugiej piłki, nie idzie do przodu, nie ma dwóch czy lepiej trzech kreatywnych piłkarzy. Poza tym nie ma tu pół piłkarza z osobowością, a bez tego nie ma drużyny tylko zbiór panienek. Aż samo nasuwa się określenie, że Arek Onyszko ograł… wiecie o co chodzi i wiecie, że nie mogę skończyć, choćby pod groźbą pręgierza.
Można powiedzieć, że piłkarze idealnie wkomponowali się w antymedialną politykę medialnego koncernu. Jak wywalić ze stadionu tę garstkę pozostałych kibiców zwiezionych z różnych podwarszawskich miasteczek, z pobliski szkół i przedszkoli? Jak odstraszyć nawet tych, którzy zostali mimo wojny z kibicami?
Mariusz Walter wydał wojnę, w której na pierwszy ogień posłał do boju bomby atomowe, zostawił sobie jednak potężną armatę. Wczoraj okazało się, że armacie brak kul, a w ogóle to jest zardzewiała. Piłkarze wygrywając i grając efektownie dali by Walterowi argument do ręki. Grając tak jak grali, wytrącili go.
Piłkarze jak wiadomo, nie są w stanie podnieść cen biletów do absurdalnych rozmiarów. Nie są w stanie wyrzucić ze stadionu fanów nie zarabiających określonej sumy na miesiąc.
Ale są w stanie zrobić co w ich mocy, żeby nie przyszli nowi.
I zrobili.
I dobrze.
Wyobrażacie sobie Tomasza Kiełbowicza, Bartka Grzelaka i Wojciecha Szalę, ligowych „wyjadaczy” w Lidze Mistrzów? Och, ach, a tu trzeba walczyć.
Wyobrażacie sobie, że ociężały i powolny Dickson Choto ściga się z którymś z zachodnich odrzutowców.
Wyobrażacie sobie, że Miro Radović symuluje pod dwudziestoma czterema kamerami i nie zostaje brutalnie, ale to brutalnie wygwizdany?
Wyobrażacie sobie, że Marcin Mięciel… nie, to nie ma sensu, ja w ogóle sobie nie wyobrażam Marcina Mięciela w poważnym meczu na europejskim poziomie.
Nie, tam już trzeba czegoś więcej niż podwórkowej kopaniny, niż wygrywaniu dzięki pomocy sędziów (np. z Arką czy Bełchatowem). Tam trzeba umieć grać. Przez duże G.
O Wiśle dzisiaj nie piszę, bo przynajmniej trzeba przyznać, że miała w obu meczach przewagę, przynajmniej zmusiła swoich rywali do obrony, czasem desperackiej. Przynajmniej tyle. Być może nie wystarczy, żeby utrzymać na stanowisku Macieja Skorżę, a może właśnie o to chodziło? Skoro piłkarze zwolnili Dana Petrescu, którego się boją, to dlaczego nie mieliby zwolnić Skorży, którego jak powszechnie wiadomo, nie szanują.
Nie ważne, ale dobrze się wszystko ułożyło.
Na dzisiaj wygląda na to, że jest szansa aby mistrzem Polski był Lech Poznań. Jedyny polski zespół, którego nie będziemy, nie powinniśmy się wstydzić za granicą. Kriwiec – Stilić – Peszko – Lewandowski to ofensywna czwórka, jak na polskie możliwości, imponująca. Oglądanie Legii to męczarnia, oglądanie Wisły to nic specjalnego, Lecha ogląda się z przyjemnością.
Jacek Zieliński nie boi się zastosować holenderskiego ultraofensywnego ustawienia: 4-2-3-1. Tego samego, którym grał Van Basten mając do dyspozycji idealnych do tej roboty wykonawców. Zieliński zdał sobie sprawę, że aby wygrać trzeba atakować. To banał, ale nie wie o tym Skorża, nie wie o tym Urban. Zieliński, wydaje się najmniej przyszłościowy z nich, dzisiaj triumfuje. Tak powinno zostać do końca. O ile zawodnicy wytrzymają psychicznie. Za Smudy nie wytrzymali,więc nie należy się zbytnio podniecać.

Barcelona… nie byłem jedynym, który miał takie skojarzenia. Polska w meczu z Bułgarią (2:0) zagrała w stylu Barcy. Nie mam na myśli oczywiście klasy zespołu, ale wygląda na to, że w tym kierunku podąży nasza drużyna. W meczu z Bułgarią pokazali, że jest to kierunek słuszny. Kilku małych pomocników robi „dużo wiatru” w środku pola, są nieustanne wymiany pozycji, szybkie wymiany podań, regularne zagrywki „na ścianę”. Ty do mnie, ja do ciebie, ty do niego,on do tamtego, pach, pach, pach. Było wczoraj czuć ten rytm. Jakoś ten kawałek orkiestrze zaczyna wychodzić. Nie są może nasi piłkarze „Chopinkami, które przyciągają ziemię”, jakby powiedział klasyk wszystkich klasyków, ale też i nie są już Jankami Muzykantami.

Ma być więc tak jak na hali – wymiana piłki i zmiana pozycji, masz być wszędzie.

Dobór pomocników pod względem fizycznym jest tu dość interesujący.

Kuba Błaszczykowski – 1,75 centymetrów wzrostu

Rafał Murawski – 1,75

Ludovic Obraniak – 1,74

Radosław Majewski – 1,70

Sławomir Peszko – 1,72

A rezerwowi…

Maciej Iwański – 1,71

Maciej Rybus – 1,73

Smuda więc, znany z zamiłowania do niemieckiego fizycznego futbolu, postanowił iść dokładnie w odwrotną stronę, postawił na „Los Piojos”, małych wszędobylskich. Piszę, że dobór jest zaskakujący, bo choć w Lechu też miał stawiał na niskich, szybkich, niewywrotnych, to jednak tu mali zawodnicy całkowicie zdominowali środek pola. Nie ma tu miejsca nawet dla silnego defensywnego pomocnika, takiego polskiego przecinaka, z umiejętnościami brutalnego sfaulowania rywala. Rolę defensywnego przejął Rafał Murawski, a więc defensywny zawodnik z możliwościami kreowania gry. Niski, szybki, niewywrotny. Dość nowoczesne.

Dlaczego Smuda tak wybrał? Pewnie dlatego, że to są dzisiaj najlepsi polscy pomocnicy.

Przynajmniej moim zdaniem, co widać tutaj

Dlaczego miałby więc rezygnować z najlepszych i stawiać na słabszych w imię systemu? Pomyślał logicznie – jaki system byłby najlepszy mając do dyspozycji tych piłkarzy?
Przyznaję, że nie spodziewałem się po Smudzie tak logicznego i odważnego rozwiązania.
Jacek Gmoch, z którym rozmawiałem podczas meczu ostrzega:
– po pierwsze przeciwnik nie przyłożył się do gry tak jak powinien
– po drugie nasi piłkarze zbyt często gromadzą się w kupie
– po trzecie jesteśmy narażeni na zagrożenie przy stałych fragmentach gry
Trafne.

Jedynym fizycznym zawodnikiem z przodu w był Robert Lewandowski, który jakby odzyskał chęć do gry. Powód? Sądzę, że jest dość prosty. Lech wcześniej nie chciał go puścić n zachód, teraz obiecano mu, że po sezonie będzie mógł odejść. Jest to więc runda, w której walczy o dobry kontrakt. Powodzenia. I nie chodzi w jego przypadku tylko o bramki, ale również skłonność do wymiany podań z kolegami, kombinacyjnej gry. Miałem wrażenie, że u Leo Beenhakkera nie był w stanie zrozumieć tego systemu, nie nadążał za szybką grą. Teraz zrozumiał. Może to była kwestia czasu.
Jeśli chodzi o obronę sporo zastrzeżeń, teraz zobaczymy czy ten Pavarotti pod prysznicem będzie śpiewał coraz lepiej czy coraz bardziej fałszował. Boczni rzeczywiście grali średnio. Kowalczyk był po meczu podirytowany, nie dziwię się. Ale z tego co wiem, Smuda chce na tego chłopaka stawiać. Obronę ocenimy po dwóch kolejnych meczach. Przynajmniej to czy idzie w dobrym kierunku.

Można by więc zarzucić mi jakiś przesadny hurraoptymizm, jakieś niepotrzebne podniecenie. Sam Smuda mówi przecież, że chciałby znaleźć w prasie jakąś petardę. Pewnie jeszcze będzie czas petard. Im dalej tym potężniejszych. Na razie carpe diem.

Ale wyprawa. Wodzisław Śląski. Dwa dni mi to zajęło. Miałem napisać o tym tekst, ale góra uznała, że innym razem. Tak zwany pusty przebieg. Czasem jedziesz zobaczyć czy coś się stanie, czekasz, węszysz, patrzysz… a tu nic. Szkoda forsy i czasu. Tak się zdarza w tej robocie.

Opiszę więc pokrótce moje odczucia.

Miejscowi dumnie nazywają swoje miasto południową bramą Polski, dla nas, ludzi ze „stolycy”, jest to po prostu koniec świata. Jeśli nie wydostaniesz się stąd ostatnim pociągiem, który odjeżdża około 20, zapomnij o wydostaniu się stąd w ogóle. Na tym końcu świata właśnie Dariusz Kozielski, miejscowy piekarz opracował przebiegły plan podboju ekstraklasy.

Jeden z miejscowych dziennikarzy, a prywatnie mój przyjaciel, rozmarzył się na temat autonomii śląskiej. – Śląsk syty i Polska cała – mówi. A gdyby tak pójść dalej i stworzyć odrębną ligę śląską? „Weszlibyśmy wtedy do Pucharów prędzej niż reszta kraju” – przekonuje. Półżartem oczywiście. Gdyby tak właśnie było, Odra nie musiała by przez najbliższe 50 lat walczyć o utrzymanie, a co za tym idzie, plan miejscowego piekarza nie miałby najmniejszego sensu. I w konsekwencji w Wodzisławiu Śląskim nigdy nie pojawiłyby się wielkie gwiazdy futbolu.

Jako jeden z pierwszych na stadion przyjechał Arek Onyszko. Jeszcze nie wiedział, że za kilka godzin zostanie idolem. Na razie miejscowi zastanawiają się co potrafi. Na rynku gdzie przeprowadzam małą „ankietę” wiedzą, że nie lubi gejów, że nie boi się mówić co myśli, że przyjechał z Danii i że jest dobry. To właśnie on był najbardziej pożądanym „towarem” na spotkaniach w szkołach, marketach, pubach, gdzie tylko się da.

– Balon jest napompowany, ważne żeby tylko zawodnicy nie czuli obciążenia psychicznego – powiedział.

Przyjechał do Wodzisławia na trzy miesiące, mieszka u rodziców Janusza Kozubka, trenera który kilka miesięcy temu zabił swoją żonę. Podoba mu się życie na uboczu. Mówi, że matka Kozubka traktuje go jak własnego syna.

W dniu meczu na mieście nie ma szaleństwa. Trudno dostrzec choćby pół plakatu. W klubie stworzono nawet dział marketingu, ale w najważniejszym momencie przysnął. Koszulki z Cantoro? Jakieś gadżety z Onyszko? Plakaty? Cokolwiek co pokazywałoby, że w klubie są nowi? Niekoniecznie.

Okazuje się, że szef działu marketingu znalazł zatrudnienie głównie dlatego, że jest synem kierowcy Ireneusza Serwotki. Stąd pewnie te „tysiące pomysłów”. Tylko w tygodniu była jakaś promocja typu „odwiedziny w hipemarkecie”, „wizyty w szkołach” itd. Dlatego sądziłem, że marketing będzie miał jakieś pomysły.

Co tam macie?

Nowe smycze.

Oooo, to rewelacja, tłumy się rzucą – myślę.

Niestety patałachów nie brakuje, jeszcze trochę i zatrudnią faceta w Legii Warszawa, to klub który ma moc magnesu na takich gości.

Dopiero na dwie godziny przed pierwszym gwizdkiem coś zaczyna się dziać.

4500 tysiąca widzów, ale wynik, księgowy zaciera ręce. Zdarzały się większe tłumy, ale po raz pierwszy tylu widzów przyszło właśnie na Odrę. Przychodzili, owszem, na Legię Warszawa i Ruch Chorzów. Teraz przyszli na Odrę. Na Arka Onyszko, na Mauro Cantoro, na Brasilię.

Kibice wykupili tysiąc karnetów. Tysiąc! Wcześniej nie było to możliwe.

– Ale tłumy. Teraz trzeba wygrywać, będzie jeszcze więcej – kiwa głową z uznaniem Brasilia.

I tyle. Później było tylko wielkie rozczarowanie. Okazało się, że Odra od razu nie zaskoczyła. Wydaje mi się, że okrzyknięcie snu piekarza nieudanym eksperymentem to jednak spora przesada. Kozielski po meczu był niezadowolony. Balonik pękł, ale nie jest aż tak źle. Odra teraz musi się ograć, nie tracić dystancu do rywali. Ważna będzie końcówka. Ostatnie „100 metrów”. Jeśli utrzymają stratę nie większą niż 3-5 punktów, może być dobrze.

Faktem jest,że z Lechią zagrali dramat. Szczerze mówiąc spodziewałem się tego. Miejscowi się rozmarzyli, bo za bardzo chcieli, żeby Odra wygrała. Wishful thinking.

Stąd rozczarowanie.

Głos z trybun: Schudź ty matlango pierońsko!

To do Mauro Cantoro.

Na trybunach akurat zasiadł jakiś „pan i władca na krańcu świata”.

Cantoro na razie bez pomysłu. Zabrakło dobrego rozgrywającego. Brasilia wygląda przyszłościowo przy czym mam na myśli tylko najbliższą przyszłość, Arek Onyszko ok. Luksik katastrofa. Jest z parytetu. Czescy właściciele muszą mieć swoich w klubie. Co prawda Luksik jesyt Słowakiem, ale ostatnich wiele, wiele lat grał w Czechach, więc pewnie upchnął go jakiś znajomy menago. Parytety to zawsze problem. Z nowych jest jeszcze Kolendowicz, ten daje gwarancję, że będzie trochę wiatru na skrzydle.

Kozielski mówi: Wygadałem kilkudziesięciu piłkarzy. Przyszli ci, którzy lubią wyzwania.

Może ten jego eksperyment się powiedzie. Mi się podoba. Tak jak mówię – jeśli nie stracą dystansu i będą się powoli „sklecać”, jest jakaś szansa.