Top 70, notowanie 2, trenerzy

3 lutego, 2010 @ 9:49 am · Zamieszczone w kategoriach Top 70

Kończę moje notowanie, wiem że trochę rozciągnęło się w czasie. Za pół roku postaram się uwinąć w 5 dni. Trenerzy – jest problem, brakuje u nas wielkich osobowości, ale nie brakuje dużych. Nie brakuje też młodych ambitnych, faworytów mediów i tak dalej. Jest ciekawie, choć mogłoby być ciekawiej, jak to w polskiej piłce…
Wciąż czekam na powrót Czesława Michniewicza i na jakiś dobry sezon Henryka Kasperczaka. Nie wierzę, że jeden słabszy sezon czyni z niego słabego renera. Ale to trzeba udowodnić, bo opinia publiczna jest bezlitosna.

Trenerzy za jesień 2009

1. Maciej Skorża (Wisła Kraków) – Problem jest taki, że się nie rozwija, albo robi to na tyle wolno że trudno ten rozwój zauważyć. Ma najlepszy skład i jego drużyna momentami potrafi grać naprawdę porywająca piłkę. Ale te momenty nie przechodzą w dłuższe formy, pozostają jedynie zrywami. Uważam, że jest najlepszy, bo uznaję że znalazł się tu gdzie się znalazł, to po pierwsze, a po drugie jest na tyle dobry by nie zmarnować potencjału Wisły na podwórku krajowym i jednak dystansuje konkurencję. Jeśli dodać do tego jego utrwalona pozycję na rynku, to na razie wystarczy.
2. Rafał Ulatowski (GKS Bełchatów) – W przeciwieństwie do Skorży bardzo szybko się rozwija, na drużynie Bełchatowa odcisnął mocne piętno. Początek i końcówka sezonu co najmniej słaba, ale Bełchatów w tym sezonie na pewno był drużyną grającą najładniejszą piłkę w całej lidze i widać, że jest to wypracowane konkretnym modelem treningu. Będę trzymał się sformułowania „Arsenal w zwolnionym tempie”. Ktoś może zarzucić mi, że forsuje szkoleniowca, który jest zaledwie piąty w lidze. Ja jednak jestem wyznania „cruyffowego” co oznacza tyle, że najpierw należy dobrze i ładnie grać a wyniki w końcu przyjdą. W grze Bełchatowa nie było ani odrobiny przypadku. Jest to jedyna polska drużyna, o której można to powiedzieć. To wystarczający argument, by Ulatowski był tu gdzie jest. Myślę, że to może być pierwszy od czasów Kasperczaka trener, który ma szansę zaistnieć poza granicami kraju.
3. Orest Lenczyk (Cracovia) – Stary Lis mówił, że wyniki przyjdą i przyszły. Cracovia ze słabeusza nagle stała się drużyną środka tabeli. Lenczyk pracuje powoli ale efekty widać również w grze. Coraz mniej przypadku, coraz lepiej zorganizowane akcje. I do tego talent dyplomatyczny. Lenczyk przekonał profesora Filipiaka, że warto zainwestować w zespół. Może będziemy mieli ogólnopolską potęgę? Oczywiście nigdy nie byłem wielkim fanem Lenczyka, który wydaje mi się, sporo robi na pokaz (choć może się mylę) ale oddajmy cesarzowi co cesarskie.
4. Franciszek Smuda (Zagłębie Lubin, reprezentacja) – selekcjoner reprezentacji Polski na koniec jesieni nie zdołał uniknąć miejsca w strefie spadku, ale faktem jest, że pod jego rządami Zagłębie zaczęło solidniej grać i z drużyny, która przynosiła wstyd gdziekolwiek by się nie pojawiła (0 punktów w 5 meczach) zrobił zespół gotowy walczyć o utrzymanie. W miarę, w miarę przyzwoicie spisywała się też kadra pod rządami Smudy. Było widać w grze drużyny narodowej jakąś tam myśl (kilka ciekawych prób wyprowadzenia ataku z Rumunią), ale na razie spokojnie. Z drugiej strony zachowuje się czasem jak ostatnio wsiok i niestety szlag trafił jego słynną niezależność. Chyba dobrze czuje się na dworze Laty. Szkoda.
5. Jan Urban (Legia Warszawa) – Mam coraz mniej argumentów na obronę Urbana. Pozostaje mi dzisiaj jeden – Legia ma skład na drugie miejsce maksimum i to drugie miejsce zajmuje. Tyle tylko, że po dwóch latach powtarzania tego argumentu chciałbym zobaczyć ciekawsze efekty pracy Jana Urbana z zespołem. Coraz mniejsza jest nadzieja na to, że zobaczę. Gra Legii jest dość przypadkowa, piłkarze nie mają ognia, nie widać w tym jakiegoś zamysłu, może się uda, może sędzia pomoże wygrać z Bełchatowem, może z Arką… Na dzień dzisiejszy bardziej pasjonujące od oglądania meczów Legii jest przeglądanie dziennika ustaw.
6. Robert Warzycha (Columbus Crew) – W Stanach Zjednoczonych obrona tytułu przez przeciętny ligowy zespół graniczy z cudem i w przypadku Warzychy cudu nie było. Warzycha przejął zespół po swoim dotychczasowym szefie Sigim Schmidcie i jednak nie zmarnował roboty Niemca. Przecież jego Columbus Crew wygrał rundę zasadniczą i jest to już ogromny sukces tego szkoleniowca. Do tego awansował do ćwierćfinału północnoamerykańskiej Ligi Mistrzów, gdzie jednak zagra z Tolucą, mistrzem rundy zasadniczej meksykańskiej Apertury, więc szansę awansu ocenić można na jakieś 15 procent. Zauważcie, że to wynik na błyskawicznie rozwijającym się rynku amerykańskim, który goni Europę. Polska nie goni Europy, więc można przypuszczać, że Warzycha nie miałby problemów z tym, by poradzić sobie na wysokim poziomie w każdej polskiej drużynie. Faktem jednak jest, że choć potencjału wytworzonego przez Schmidta nie zmarnował to jednak nie zrobił postępu. Pod jego wodzą zespół zdobył w rundzie zasadniczej 8 punktów mniej niż wtedy gdy był tylko asystentem. Chociaż wiadomo, mistrzowi gra się trudniej.
7. Paweł Janas (Widzew Łódź) – Zdecydowanie wygrywa w II lidze i raczej nic tu się nie zmieni. Widzew nie gra porywająco, bo drużyny Janasa nigdy nie grały porywająco. Nie jest to bowiem trener wybitny mający pomysł na grę pasjonującą. Jest za to czołowym polskim wyjadaczem i na razie niech tak zostanie.
8. Waldemar Fornalik (Ruch Chorzów) – stworzył efektownie grający zespół, rewelację rundy, wypromował kilka nowych gwiazd, stworzył ponoć fajną atmosferę, dlatego jest wyżej niż wielu teoretycznie lepszych trenerów. Zobaczymy teraz czy to nie przypadek.
9. Jacek Zieliński (Lech Poznań) – Słabiutki początek, ale jak to się mówi nie od razu Rzym zbudowano. W ostatnich 9 meczach niepokonany (choć z 4 remisami). Jego zespół zaczynał grać ładniej, ale nie wrócił jeszcze do tej świetnej szybkiej wymiany podań. Może dlatego, że nie miał takich wykonawców jak jego poprzednik Franz Smuda. Z jednej strony rolą trenera jest trafić do zawodników, ale z drugiej co może zrobić trener jeśli dwóch jego najlepszych teoretycznie zawodników przestaje albo grać w ogóle (Semir Stilić) albo przestaje się rozwijać (Robert Lewandowski) bo ich celem jest tylko i wyłącznie wyjazd zagraniczny. Zieliński generalnie ustabilizował się wśród czołowych polskich trenerów. Wydaje się, że jest dość rozwojowy.
10. Piotr Nowak (Philadelphia Union) – znowu rynek amerykański – Piotr Nowak dostał od szefów MLS ogromne zaufanie, kierował kadrą do lat 23 a obecnie buduje drużynę w Filadelfii. Trudno ocenić go ostatnimi czasy, więc jest tu trochę na kredyt. Byle komu liga nie powierzyłaby kierowania tak dużą inwestycją.
Poczekalnia
11. Tomasz Kafarski (Lechia Gdańsk) – kolejna rewelacja rundy jesiennej. Lechia gra dość ofensywnie, z błyskawicznymi wypadami, nęka obronę rywala wojną szarpaną. Jest to jakiś pomysł, tym bardziej że mamy do czynienia z zespołem bez wielkich osobowości. Największą wydaje się być właśnie Kafarski.
12. Dariusz Pasieka (Arka Gdynia) – przyjechał do Polski z głową pełną zachodnich pomysłów i powoli odmienia beznadziejną Arkę Gdynia w coś znośnego. Pod koniec rundy jesiennej ten zapał nieco opadł, zobaczymy co będzie teraz. W końcu trener najlepiej może się wykazać właśnie po solidnie przepracowanej zimie… Stawiam, że będzie to trener z wyższej półki.
13. Marcin Sasal (Dolcan Ząbki, Korona Kielce) – Dawno nie widziałem tak błyskawicznej kariery, chociaż trzeba przyznać, że w dość zaawansowanym wieku. Stworzył fajny zespół w podwarszawskiej wioseczce, jego zespół prezentował fajną piłkę, dość efektowną, dużo krótkich podań… wieli sprawdzian nadejdzie teraz.
14. Ryszard Tarasiewicz (Śląsk Wrocław) – forsowany mocno przez zaprzyjaźnione media, głównie przez Polsat i zakochanych w nim dziennikarzy z Wrocławia, w rzeczywistości bardzo przereklamowany. Po poprzednim sezonie wydawało się, że coś z tego będzie. Nie ma, jego zespół się nie rozwija. Gra przeciętnie, wszystko zależy od tego czy akurat Sebastian Mila ma dobry dzień.
Punkt widzenia zależy jednak od punktu siedzenia. Na przykład Roman Kołtoń, znany dziennikarz sportowy zapytał w programie Cafe Futbol mniej więcej tak (cytuję z pamięci, ale tak to było): „Powiedziałbym tak – w poprzednim roku Śląsk grał świetnie a teraz tylko dobrze, zgadzasz się Rysiu?” Jedno oczko misia rysia :). Ale mimo wszystko dość przyzwoity na polskie warunki.
15. Michał Probierz (Jagiellonia Białystok) – Ok., Jagiellonia gra dobrze… ale nie zapominajmy że Probierz nie chciał mieć w zespole Frankowskiego i Grosickiego. Bez nich dzisiaj spadłby z ligi. Wygląda na to, że jego rządy w klubie są dość ograniczone.
16. Jurij Szatałow (Polonia Bytom) – miał swoje 5 minut i to chyba tyle. Istnieje coś takiego jak „passa”. Zacznie ci dobrze iść, to wyciskasz jak najwięcej się da. Polonia wycisnęła wiele więcej niż mogła, więc Szatałow jest właśnie tu gdzie jest. Nie wiadomo czy prawdziwa Polonia to ta z pierwszej połowy rundy (6 zwycięstw, 2 remisy, 2 porażki) czy raczej z drugiej (4 remisy, 3 porażki).
17. Dariusz Fornalak (Piast Gliwice) – radzi sobie przyzwoicie, chociaż mogło być lepiej. Wypromował kilka medialnych gwiazd, jest generalnie ok. Wygląda na dość rozwojowego, teraz czeka go poważny sprawdzian, bo Piast jest poważnym kandydatem do spadku.
18. Piotr Mandrysz (Pogoń Szczecin) – Ciekawe co z tego będzie, na razie jest dość optymistycznie. Pogoń wraca do ekstraklasy, chociaż skład wcale nie jest genialny.
19. Dariusz Wójtowicz (Sandecja Nowy Sącz) – za udany debiut na szczeblu centralnym.
20. Marcin Brosz (Podbeskidzie Bielsko Biała a teraz już Odra Wodzisław) – ok., wiem że nie powinno tu być, bo miał słabą rundę a Podbeskidzie grało poniżej oczekiwań. Ale wrzucam go tu na wyrost, bo zawsze wrzucam kogoś na wyrost. Myślę że może to być jeden z lepszych polskich trenerów. Ciekaw jestem jak poradzi sobie w wodzisławskim Realu, z gwiazdami które przytłaczają go swymi nazwiskami. To będzie niezwykły sprawdzian dla młodego trenera – sprawdzian władzy, wiedzy, niezależności, warsztatu. Głęboka woda i wielka szansa.

Bezpośredni odnośnik